Van Brugge naar Tasjkent.

8u30. Deur dicht. We trekken onze bagage naar de bushalte. De busbestuurster ziet ons aankomen en is zo vriendelijk om een minuutje te wachten. Brugge slaapt nog en na een kwartiertje zijn we aan het station, ruimschoots op tijd voor de trein, die ons na een overstap in Brussel-Zuid naar Schiphol brengt. De luchthaven is rustig, een opluchting na de verhalen over de chaotische drukte. We vliegen naar İstanbul. Wat opvalt, Russen zijn hier welkom te zien aan de reclames en informatieborden in het Russisch. Turkije wil duidelijk van twee walletjes eten. Als lid van de NATO neemt het geen sancties als reactie op de Russische invasie van Oekraïne. Russen kunnen rustig vakantie nemen aan de Turkse Riviera of via Istanbul naar Europa vliegen.

We maken kennis met een paar reizigers van onze groep. We zijn met vier ‘Belgen’ tussen 16 Nederlanders. Voor een Djoser-reis is dit een grote groep.

Oorspronkelijk was ons reisdoel Ashgabat in Turkmenistan, maar ‘wegens Corona’ kunnen we het land niet in. Turkmenistan is een regelrechte dictatuur, met een erfelijk presidentschap, die geen pottenkijkers duldt. We wijken uit naar Tasjkent, nog 4u30 vliegen. Een huilende baby houdt ons wakker. Lezen, sudoku en een dutje tussendoor.

7u30. We landen in Tasjkent. Een moderne luchthaven. De pascontrole verloopt vlot, op de communicatie na. Een agent, met de typische grote kepie in Sovjetstijl, probeert ons in het Oezbeeks in de goede rij te krijgen. Zoals we later zullen merken, is de enige vreemde taal het Russisch, de kennis van Engels of een andere westerse taal is zeer beperkt.

We wisselen wat geld om en krijgen een stapel biljetten toegeschoven. Voor 100 euro heb je meer dan een miljoen Oezbeekse Sum. Het is wennen aan de astronomische bedragen, die omgerekend in Euro best meevallen. Je kan hier eten voor 60 000 Sum, zowat 5 euro.

Tasjkent met zijn 2,2 miljoen inwoners is de belangrijkste stad van Centraal Azië met brede lanen en veel gebouwen uit de Sovjetperiode. Veel dateert van na de verwoestende aardbeving van 1966.

Om kennis te maken lopen we door de Chorsu-bazaar, de centrale overdekte markt, zoals overal in het oosten het middelpunt van het sociale gebeuren. Een orgie van geuren komt op ons af, van kaneel en saffraan tot bedorven vlees. 

Stapels kruiden, kleurige groenten, broden, hopen vlees, tonnen rijst wisselen af met textiel en keukengerei. Voor 5 000 Sum koop je hier 3 broden of 1 kg aardbeien.

Niet ver van de markt ligt de Kulkedash medressa, de enige universitaire koranschool van het land (er zijn nog 8 andere lagere koranscholen in Oezbekistan). De leslokalen liggen rond een binnentuin. Je hoeft niet binnen te kijken om te weten waar les is: het schoeisel aan de deur is de beste indicator voor het aantal aanwezigen. Een bereidwillige student die over enige noties Engels beschikt, geeft ons wat uitleg, waarbij hij zich uitsluitend tot mij richt en niet tot de dames in het gezelschap. Studenten worden hier, na een toegangsexamen, opgeleid tot imam gedurende 4 jaar studie. Het curriculum bestaat o.a. uit studie van de Islam, cultuur van Centraal Azië en een vreemde taal. De strekking is soennitisch.

Oezbeken zijn voor  90 % moslim, weliswaar minder opvallend dan in andere moslimlanden. Sinds de bomaanslagen van 1999 is er strenge overheidscontrole. Er is geen publieke oproep tot het gebed en de inhoud van de prediking van de mullahs wordt gecontroleerd.

De jonge man is zeer behulpzaam, zoals de meeste Oezbeken waar we later mee in contact komen en bedankt ons uitgebreid voor de interesse.

De metro van Tasjkent is een attractie op zich. We maken een ritje om enkele stations te bezoeken. De stellen zitten overvol, maar de jongere reizigers staan ongevraagd hun zitplaats af voor dames en senioren. De stations zijn rijkelijk versierd met bas reliëfs in geglazuurde tegels. In het station Cosmonavtlar zijn dat de afbeeldingen van kosmonauten. Asher Navo-operatie is versierd met de figuren uit de verhalen en dichtbundels van de gelijknamige schrijver.

Tasjkent heeft ook een Russisch-orthodoxe kathedraal, met de typische uivormige gouden koepels en geschilderd in babyblauw. De kerk is gebouwd in 1958 en is eigenlijk moderne nep in oud-Byzantijnse stijl.

We keren met de taxi terug naar het hotel. We hebben geen Oezbeekse simkaart en kunnen niet oproepen, maar dat is geen probleem, iedereen is bereid om een taxi voor ons te reserveren. Voor de prijs moet je het niet laten, een rit kost 10 à 20 000 Sum.

Vanavond nemen we een binnenlandse vlucht naar Nukus, het beginpunt van onze tocht langs de zijderoute, in het uiterste westen van Oezbekistan.