Terug naar Kazachstan

Door een uitgestrekt groen steppengebied gaat het naar Kazachstan. Dit is de  absolute leegte met soms een kudde paarden. We rijden over een weg in aanleg, machines slechten de hellingen en effenen de ondergrond. China verzekert zijn grondstoffenaanvoer en zijn afzetgebied.

Langs een kleine grenspost komen we Kazachstan binnen. Kilometers prikkeldraad, maar vriendelijke grensbewakers die de nodige stempeltjes zetten in onze pas. Veel volk krijgen ze hier waarschijnlijk niet over de vloer. Onderweg is op een bergwand ‘Kazachstan 2050’ geschreven. De huidige president beloofde dat alles goed komt, eerst tegen 2020, dan 2030 en nu 2050. Dan kunnen de teugels gevierd worden. Voorlopig blijft hij aan de macht en zijn er vrijheidsbeperkende maatregelen, economie gaat voor democratie. Ondertussen leidt hij het land zoals een onderneming, strijkt hij de winst op en smoort ieder protest in de kiem.

De eerste stopplaats na onze terugkeer in Kazachstan is de Charin kloof, een van de top attracties van het land. De kloof wordt wel eens vergeleken met de Grand canyon. Het is snikheet en de wandeling vergt flink wat inspanning, maar het loont de moeite. Altijd opnieuw doemen nieuwe rotsformaties op en aan het einde van de kloof wacht een rivier, de ideale plaats om uit te rusten.

Ons eindpunt vandaag is het natuurpark rond de Kolsai meren. We logeren in een splinternieuw hotel, middenin het park rond drie reusachtige maar moeilijk toegankelijke meren. In het gebied leven beren, jachtluipaarden en lynxen. In de morgen maken we een wandeling rond het eerste meer. Het pad is heuvelachtig en moeilijk begaanbaar en het is even heet als gisteren. Het is hard werken maar de uitzichten over het meer zijn grandioos. Na de middag doen we het wat rustiger aan, met een oude busje laten we ons hogerop brengen. Het ding oogt uitgeleefd, maar het rijdt zonder moeite over stenen en door rivierbeddingen. De laatste kilometers doen we te voet voor weer eens een prachtig zicht, nu op het derde meer. Na deze zware dag is de energie ver op en we keren terug naar het hotel, stapschoenen en de stokken bergen we definitief op. Morgen rijden we naar Almati, terug naar de bewoonde wereld, en onze laatste halte.

Het is lang geleden, maar nu rijden we over een echte autoweg, vlak en comfortabel. Almati, de voormalige hoofdstad van Kazachstan, is het economisch brandpunt van centraal Azië . De stad werd door de Russen gesticht in de 19de eeuw, toen de Kazachen nog nomaden waren. Na een paar zware aardbevingen die de stad volledig verwoestten, ontstond het huidige patroon van rechte straten. Almati heeft een westers kantje: shopping malls, blitse auto’s, modieus geklede mensen. 

Er rest niet zoveel tijd om de stad te bezoeken, volgende nacht vertrekt onze vlucht naar İstanbul. Het centrum van de stad bestaat uit een reusachtig park met daarin de kleurrijke Zenkov-kathedraal. Het is een van de enige restanten uit de tsarentijd, volledig in hout opgetrokken en lichtblauw geschilderd. Een laan verbindt de kerk met het theatrale herdenkingsmonument van de Tweede Wereldoorlog, een bombastische voorstelling van soldaten uit alle Sovjetrepublieken die opstijgen uit een kaart van de USSR. Ervoor brandt de eeuwige vlam. De bazaar kan ons niet bekoren, het is er ontzettend warm en druk. We planten ons neer op een terrasje en genieten van een fris vruchtensapje. De vermoeidheid na deze zware reis en de warmte beginnen door te wegen. En straks volgt nog ons laatste avondmaal met de groep.

In het Navat restaurant staat de tafel keurig gedekt. Het menu ziet er lekker uit, het bier is koel en de sfeer is opperbest. Tijdens het diner geeft het zaalpersoneel onverwacht een charmante lokale dans ten beste. Er wordt gelachen, gespeecht, gebabbeld, getoast, iedereen heeft van deze boeiende reis genoten en ze min of meer zonder kleerscheuren overleefd. 

Onze vierde tocht langs de zijderoute zit er op. Deze regio, tussen Turkije, Iran en China ademt geschiedenis en cultuur en verrast door zijn prachtige natuur. Kan je tegen een stootje, heb je een resistent spijsverteringsstelsel, schrikt een stevige wandeling je niet af? Hou je van oude steden, blauwe moskeeën en madrassa’s? Wil je terug naar de de tijd van Alexander de Grote , Timur Lenc en de Sovjet Unie? Vind je het prettig om vriendelijke mensen te ontmoeten, maar niet erg dat om je verstaanbaar te maken met gebarentaal en Google translate? Dan is Centraal Azië iets voor u. Wij vonden het alleszins een adembenemende belevenis.