Bishkek in Kirgizië

Kirgizië. Aan de grens wachten ellenlange files. Weer hetzelfde verhaal: met de koffers honderden meter door de controle, eerst uit Kazachstan, dan in Kirgizië, steeds weer paspoort tonen, kijken in de camera en foto nemen, op naar het volgende loket. Genoeg tijd om te babbelen met een Kirgies die terug naar huis keert. De jongeman is fier op zijn land, volgens hem de enige democratie van de Sovjetistans. Ik kan hem moeilijk bijtreden, maar zwijg wijselijk: sinds de onafhankelijkheid zijn er enkele opstanden en revoluties geweest tegen het autoritair optreden van weliswaar verkozen presidenten, maar de verkiezingsfraude was nooit ver weg.

Na de middag komen we aan in Bishkek, de hoofdstad van Kirgizië. Het centrum van de stad is een anachronisme, je wordt terug gekatapulteerd in de sovjettijd. De stad is vrij jong en is aangelegd met brede lanen, veel groen, inspiratieloze gebouwen en monumenten die het communisme verheerlijken. In het park achter het bombastische historische museum vind je nog een standbeeld van Lenin en dat van Marx en Engels die samen bladeren in het communistisch manifest. Op het centrale plein wordt aan de reusachtige Kirgizische vlag om het uur de wacht afgelost door een sectie soldaten met reuzekepi’s en uiteraard in stoere paradepas. Tussen de fonteinen proberen vrouwen hun waar te slijten aan de honderden toeristen. Meer dan wat rommelig speelgoed en kleine snuisterijen hebben ze niet in hun aanbod. 

Van het centrum weg ademt de stad wat moderner, met veel fastfoodrestaurants en winkelcentra. Maar steeds bots je weer op de oubollige sovjetstijl. Mocht je ooit in Bishkek komen, dan kunnen we je zonder enige twijfel het Navajo restaurant aanbevelen. De inrichting is sfeervol en het personeel is in lokale klederdracht. We hebben er heerlijk gegeten, ons beste diner sinds het begin van de reis, lekker en verzorgd. Een tip: je kan er paardentong eten. Wij hebben er ons niet aan gewaagd uit respect voor dit edele dier. Het personeel spreekt wel geen Engels en ook de menukaart is voor ons onleesbaar. Als we daarna door de fantasieloos verlichte stad lopen, zijn de straten vrijwel leeg. Er rest ons alleen een avond in het hotel.