In Kazachstan

We laten Oezbekistan achter ons en rijden langs de noordelijke zijderoute naar de grens met Kazachstan. Onze bus moet in Oezbekistan blijven en we gaan te voet langs hekkens en prikkeldraad. Het paspoort wordt vijf keer gecontroleerd. De bagage moet door de scanner maar geen mens die opmerkt als je er langsgaat met rugzak en koffer. 

De twee landen leven op gespannen voet. Er wonen Oezbeken in Kazachstan en omgekeerd. In het verleden waren nogal wat rellen, waarbij beide bevolkingsgroepen mekaar te lijf gingen met doden tot gevolg. Kazachstan is een dictatuur, maar minder corrupt dan Oezbekistan. De vorige president Nazarbajev bracht de hoofdstad over van Almata naar een plek in het noorden, waaruit Astana ontstond. Het is een plaats te midden van een woestenij, met een onaangenaam klimaat. Volgens de president was de verhuis noodzakelijk omdat Almata uit zijn voegen was gegroeid. Kwatongen beweren echter dat hij er te veel vijanden had.

We rijden door een steppelandschap waar her en der herders hun kuddes bewaken. Kazachstan was een land van nomaden, tot de Sovjet autoriteiten hen dwongen een vaste woonplaats te kiezen. Deze kant van het land grenst aan de bergen die doorlopen naar Kirgizië. Het is aangenaam rijden tussen de grasvlaktes en de bergen.

We houden halt in een stadje voor de lunch. Het restaurant oogt modern. We schuiven aan bij het buffet en laten ons leiden door de keuzes van de lokale gasten. Bij iedere afdeling staat een bordje met de prijs van de gerechten, per kilo.  Aan de kassa wordt gewogen wat je genomen hebt en afgerekend. We eten smakelijk voor ongeveer 4 euro. Het is weer wennen aan de nieuwe munt. Voor 1 euro krijg je ongeveer 460 tenge en hier zijn in tegenstelling tot Oezbekistan weer muntjes. De bevolking hier is van het Mongoolse type, we komen steeds dichter bij China.

 Ons doel is het Aksu Djabagly nationaal park, waar we logeren in guesthouses. Het park leent zich uitstekend voor pittige wandelingen door een kloof met spectaculaire uitzichten op de rivier en de bergen, en voorproefje van het tweede deel van de reis waarin de natuur meer aan bod komt. De dagen hier zitten we geïsoleerd, geen restaurants in de buurt, geen internet, alleen een klein winkeltje met een bedenkelijk aanbod van ‘verse’ producten en zure wijn. Het bier is wel hetzelfde als in Oezbekistan. Voor het eten zijn we aangewezen op die niet zo hoogstaande kookkunsten van het guesthouse, het is net iets meer dan overleven.

Kirgizië is niet ver en na ons verblijf hier rijden we weer eens naar een grens, maar we komen later terug naar Kazachstan. Uitgestrekte graanvelden en slordige dorpen passeren aan ons oog. De streek is dun bevolkt hier in deze uithoek van het land. Vrolijk ziet het er niet uit, maar er wenken andere horizonten.